- Jak zdrowie?
– Przeziębiłam się.
- To się zdarza każdemu, ale nie każdy ma złamaną trzeszczkę.
– Stopa jeszcze trochę mnie boli, ale mogę już odbijać piłkę na stojąco, a nie tylko siedząc.
- Jak w ogóle doszło do tej kontuzji? W turnieju w San Diego doszła pani do finału bez straty seta, na dodatek grając bardzo dobrze, aż tu nagle taki kłopot…
– Nie tak wcale nagle… Myślałam jednak, że ten ból w stopie sam jakoś przejdzie. Przecież jeśli się gra i trenuje na kortach twardych, to zawsze coś dolega. Kilka tygodni później ból był już jednak nie do wytrzymania. Musiałam sięgnąć po środki przeciwbólowe.
- Może gdyby po turnieju w San Diego zrobiłaby pani sobie przerwę, to można by było uniknąć późniejszej operacji?
– To była trudna decyzja. Regulamin WTA jest bezwzględny. Jako zawodniczka pierwszej dziesiątki (tak Agnieszka Radwańska była traktowana przez cały rok 2010 na podstawie rankingu z końca 2009 – przyp. red.) musiałam grać we wszystkich turniejach wskazanych przez WTA. Krótkotrwała przerwa w startach sprawiłaby, że bez walki straciłabym mnóstwo punktów i prawo do premii na koniec sezonu. Uznałam, że warto zaryzykować.
- I w efekcie drugi sezon z rzędu zakończyła pani wizytą u chirurga. Jak nie prawa dłoń, to lewa stopa…
– Taki już urok uprawiania sportu wyczynowego.
- To fakt. Ostatnie dwa turnieje mistrzowskie WTA przypominały paradę pacjentek chirurgii i ortopedii.
– Pod koniec roku najczęściej wygrywają najzdrowsze.
- Wielu wyznawców ma opinię, że pani tenis nie pasuje do współczesnych trendów – bicia piłki byle mocniej, a nie byle celniej. Czasem aż chce się wyłączyć telewizor albo odwrócić głowę, aby tylko nie męczyć się oglądaniem pani koleżanek.
– Szczerze? Też często wtedy zmieniam kanał, choć lubię oglądać tenis i w telewizji, i na żywo.
- Są też tacy, którzy uważają, że dobrze by pani zrobiła zmiana trenera.
– Trener jest najbardziej potrzebny wtedy, kiedy zawodnik dopiero uczy się podstaw tenisa. Na najwyższym poziomie jego rola jest już znacznie mniejsza. A już w czasie meczu praktycznie żadna. Może sobie krzyczeć, podpowiadać, a i tak zawodnik jest na korcie sam ze swoimi problemami.
- Był jednak moment, kiedy zanosiło się na jakieś przesilenie między panią a tatą.
– Zapewniam, że nie zamierzam zmieniać trenera. Jak to w rodzinie – trochę się posprzeczaliśmy, ale emocje już dawno opadły i wszystko rozeszło się po kościach. Nie chcę już do tego wracać.
- No to wróćmy do trzeszczki. W jakimś wywiadzie wspomniała pani, że noga goi się jak na psie. To chyba nawet dingo, bo podobno wybiera się pani do Australii.
– Szanse na występ w Australian Open oceniam na 70:30. Trenuję już na 70 procent możliwości.
- To i forma będzie pewnie na 70 procent.
– Zdaję sobie z tego sprawę. Po prostu ciągnie mnie do tenisa.
- A mogło być tak fajnie – wreszcie miała pani dość czasu, aby nadrobić towarzyskie zaległości, wyskoczyć do klubu, poplotkować, spokojnie pójść na zakupy…
– Do klubu? Potańczyć? Z kulami pod pachą? Przecież nie będę podpierała ścian ani zastanawiała się, czy w ogóle ochrona mnie wpuści. Ale przynajmniej w pełni teraz doceniam automatyczną skrzynię biegów, bo bolącą stopą nie muszę wciskać sprzęgła.
- Do wesela już się całkiem zagoi?
– Pyta pan o moje życie osobiste? Mam, ale wolałabym, żeby szanowano moją prywatność.
- To ustalmy przynajmniej, że wcześniej wygra pani któryś z turniejów Wielkiego Szlema.
– I jak wszyscy spyta pan teraz, czy łatwiej wygrać taki turniej, czy awansować na pierwsze miejsce w rankingu? Jak już wygram, to awansuję. A przykład Karoliny pokazuje, że nawet nie trzeba wygrywać Szlemów, żeby być numerem jeden. Ale szczerze mówiąc – Szlem to jednak Szlem…
Rozmawiał Artur St. Rolak/www.mojakontuzja.pl
