Paraolimpiada, czyli prawdziwy smak medalu

Bez całodniowych transmisji w publicznej telewizji, zdjęć zwycięzców na pierwszych stronach gazet - nadal w cieniu sierpniowej olimpiady zmagania o medale toczyli niepełnosprawni sportowcy. 13. Igrzyska Paraolimpijskie w Pekinie we wtorek przeszły do historii.

Polacy zdobyli trzydzieści medali (5 złotych, 12 srebrnych i 13 brązowych), zajmując 18. miejsce w klasyfikacji generalnej. Nasza reprezentacja liczyła 91 osób, a więc około trzy razy mniej, niż ekipa olimpijska. Krążków wywalczyła za to trzy razy więcej.

Na wyjątkowe słowa uznania zasłużyli oczywiście nasi mistrzowie - pływaczki: Katarzyna Pawlik (powtarzając sukces z Aten na 400 m stylem dowolnym, do tego srebra na dystansach 50 i 100 m oraz brąz stylem zmiennym na 200 m) i Joanna Mendak (w świetnym stylu obroniła mistrzowski tytuł sprzed 4 lat, w stylu motylkowym na 100 m bijąc rekord paraolimpijski, dokładając potem srebro na 200 m stylem zmiennym i brąz na 100 m dowolnym); lekkoatleta Marcin Awiżeń (złoto i rekord świata w biegu na 800 m); kolarz szosowy Andrzej Zając ze swoim pilotem Dariuszem Flakiem (złoto w wyścigu ze startu wspólnego) oraz tenisistka stołowa Natalia Partyka.

Natalia była niekwestionowaną gwiazdą reprezentacji, rozchwytywaną przez dziennikarzy z całego świata. Powodem jej świetna forma i charakter, jakie zaprezentowała biorąc udział w sierpniowych igrzyskach dla zdrowych. Pozostawiła po sobie naprawdę takie wrażenie, że nikt nie ma wątpliwości co do wielkiej kariery, jaka czeka na 19-letnią zaledwie zawodniczkę. Na paraolimpiadzie obroniła indywidualny tytuł mistrzowski z Aten (Chińczycy wiwatowali, gdy odbierała medal, mimo, że w finale pokonała ich rodaczkę), w drużynie zdobywając jeszcze srebro.

Paraolimpijczykom chyba wciąż bliżej do pierwotnych idei igrzysk, które jako najwyższą wartość podkreślały rywalizację, sam udział istotniejszy od tego, czy osiągnie się sukces! Polscy uczestnicy paraolimpiady o premiach otrzymywanych przez zdrowych sportowców mogą tylko pomarzyć.

Kto wie, czy nie bardziej mimo to odczuwają smak zwycięstwa! Zwycięstwa nad sobą, swoimi słabościami. Poprzedzonego wyrzeczeniami, wyczekiwanego z nadzieją. Niezwiązanego tyle ze sławą, rozgłosem i pieniędzmi, co ze spełnieniem tych najgłębszych, życiowych marzeń...

Na przestrzeni lat i tak wiele się zmieniło, bo "kiedy sir Ludwig Guttmann tworzył w połowie XX wieku światowy ruch paraolimpijski, nikt - łącznie z nim - nie przewidywał, że przyjdzie czas, kiedy igrzyska inwalidów niewiele będą się różnić od olimpiady zdrowych. W tych zawodach od dawna nie chodzi tylko o rehabilitację i uśmiech na twarzy. To jest prawdziwy wyścig zbrojeń..."

„Wspomniany Ludwig Guttmann, lekarz z wykształcenia, był założycielem i szefem największych międzynarodowych organizacji sportu inwalidów. Najpierw, w 1952 r., zrzeszyły się osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich, później ci z amputowanymi kończynami. W takiej kolejności zaczęli uprawiać sport, potem dołączyli do nich niewidomi i niedowidzący, osoby z porażeniem mózgowym i innymi schorzeniami."

Na koniec trochę o historii paraolimpiad: „Pierwsze igrzyska odbyły się w Rzymie w 1960 r. Startowało zaledwie 400 zawodników i zawodniczek, tylko osoby poruszające się na wózkach. Cztery lata później nie był to już obowiązujący wymóg. Polacy włączyli się do międzynarodowej rywalizacji dopiero w Heidelbergu w 1972 r. Zdobyli tam 33 medale, w tym 14 złotych (...). Osiem lat później pierwszy i jedyny raz Polska wygrała klasyfikację medalową, wyprzedzając USA i Niemcy. Inwalidzi rywalizowali wtedy w holenderskim Arnhem zamiast w Moskwie, bo Związek Radziecki nie życzył sobie takich zawodów..."

Rzeczpospolita, Wikipedia/Mariusz Podsiadły